Grote vragen

Buiten geniet ik, weggedoken in mijn jas, van een spaarzame zonnestraal. Lore komt voorbij gerent, lacht, en kruipt dan tussen mij en de stagiaire in op het bankje. ‘Weet je nog dat je op het wenskaartje voor nieuwjaar zei dat je een jongetje wilde worden?’ vraag ik. ‘Net als je 3 broertjes?’ ‘Ja’, zegt ze, ‘maar dan is mama alleen. Dan is ze alleen een meisje.’ ‘Wil je nog steeds een jongetje worden?’ ‘Ja’, knikt ze terwijl haar paardenstaart met lange bruine haren heen en weer zwiept. ‘Maar eigenlijk wil ik een dolfijn worden’. ‘Ja, een dolfijn, dat is ook leuk. Weet je hoe dat moet; een dolfijn worden?’ Lore denkt na. Haar blik keert naar binnen. Met haar hand wrijft ze over het ruwe hout van het bankje. Het is een tijdje stil. Dan kijkt ze me vragend aan. ‘Hoe weten dieren dat?’ ‘Hoe weten dieren wat?’ ‘Hoe weten ze hoe ze een dolfijn moeten worden?’ Ik weet niets anders te bedenken dan een nieuwe vraag. ‘Hoe ben jij een meisje geworden?’ Lore weet het antwoord meteen: ‘In mama’s buik werd ik een meisje!’ ‘Misschien werd een dolfijn ook wel een dolfijn in de buik van de mama,’ antwoord ik. Maar het moment is alweer voorbij, Lore laat zich licht en vlug van het bankje glijden en huppelt naar een groepje jongens op een kar.