Ooit zei een vader die een-vakantie-lang met zijn puberdochters naar een soap keek: ‘ik snap niet waarom, maar iedereen geeft elkaar de hele tijd cadeautjes, dat maakt dan alles goed. Of niet natuurlijk en dan hebben ze ruzie, in ieder geval tot het volgende cadeautje.’
De laatste schooldag lijkt wel een beetje op zo’n soap. En ik ben in ieder geval heel blij met alle cadeaus die ik van de kinderen krijg. Met alle dozen chocolade, het badschuim, de lekkere geurtjes, de prachtige lavendel en fuchsia en vooral de mooie tekeningen, zelfgemaakt doosjes, bordjes en schilderijtjes. ‘Waarom krijg je cadeautjes?’ vraagt een net 4 jarige verbaasd. Dat weten de gulle gevers eigenlijk ook niet. En een vader fluistert zijn zoon nog snel even in dat hij moet bedanken voor het leuke jaar.
Twee weken eerder is het begonnen. Sindsdien hangt er iets in de lucht. Maar veel 4 en 5 jarigen weten niet precies wat. Het is tenslotte de eerste keer dat ze het einde van een schooljaar meemaken. Niels komt vertellen dat hij ’s middags niet naar school komt, hij moet naar de podoloog. Hij zegt het half verontschuldigend met een onzeker lachje. ‘Vind je het eng?’ vraag ik. ‘Nee, maar ik ben dan niet op school’. De middag zelf komt hij toch in de klas. ‘Hij moest en zou je nog gedag zeggen’, vertelt moeder. ‘Hij denkt dat hij je nooit meer ziet, geloof ik.’
De klas wordt steeds leger. Al het materiaal wordt gewassen, alles geordend, opgeruimd en meegegeven. Ineens is er een groot verschil tussen de kinderen die volgend jaar naar groep 3 gaan en de kinderen die blijven. En dan komt die laatste schooldag met de cadeautjes en een kaartje van juf voor de kinderen van groep 2. De zomer is losgebarsten dus we spelen lekker veel buiten. Toch kan Isabelle haar draai niet vinden. Ze wil zo graag spelen met haar nieuwe vriendinnetje Lotte. Maar Lotte heeft alleen maar oog voor Naomi. Naomi die volgend jaar naar groep 3 gaat. Isabelle klaagt dat ze niet mee mag doen. ‘Zou dat misschien komen omdat ze elkaar volgend jaar niet zo vaak meer zien?’ Daar moet Isabelle even over nadenken. Dan licht haar gezicht op van het nieuwe inzicht. ‘Ik ga mijn groep 2 vriendinnen missen! Daarom ben ik verdrietig. Ik ga Anouk en Pip en Lotte zo missen.’ En ze stapt op Anouk af die toevallig in de buurt is en omhelst haar zo lang en stevig dat het lijkt of ze haar nooit meer los zal laten. Tobias zit het van een afstandje allemaal te bekijken. ‘Ik ben een beetje ziek’ zegt hij, terwijl hij tegen mij aanhangt. ‘Misschien ga je ook de kinderen die naar groep 3 gaan missen? opper ik. ‘Wat is dat, missen?’ Ik leg uit dat hij het dan jammer vindt dat hij volgend jaar Boris en Iza en de andere kinderen van groep 2 niet meer zo vaak ziet, dat je daar dan een beetje verdrietig van wordt. ‘Nee’, antwoord Tobias, ‘dat heb ik niet. Ik ben gewoon ziek.’ In de klas maken Lotte en Naomi allebei een identieke tekening, terwijl ze dicht naast elkaar aan één tafel zitten. Daaronder schrijven ze hun namen. Ik mag op een blaadje voorschrijven: Lotte en Naomi zijn beste vriendinnen voor altijd. In opperste concentratie maken ze een begin met het naschrijven.
En zo begint de vakantie. Alle cadeautjes ingepakt, de laatste groepswerken verloot, iedereen nog een dikke knuffel en het schooljaar is voorbij.
