Onderhuids geheim
Hart, longen, lever en bot. Schilderen wat in het lichaam verborgen ligt. Wat je kunt voelen, horen, proeven misschien. Maar wat je nooit kunt zien. En dan al het andere. Onnoembaar. Wat zich afspeelt binnen de grenzen van de huid.
Maar schilderen of tekenen betekent dat je het moet doen met de verf of een potlood. Met kleur, lijn, vlak, schrale of vette verf, laag over laag. Net zo lang totdat het lijkt op wat je vermoedt. En je ernaar kunt kijken.
In mijn werk teken en schilder ik een lichaam van binnen uit, alsof je met een denkbeeldig potlood gaat langs dat waarvan je weet dat het er is. Of ik tast met dat potlood de ruimte rondom mij af. Of ik registreer als een seismograaf volgens een eigen subjectief systeem alles van een gebied; het weer, de atmosfeer, toevallige gebeurtenissen zoals de schaduw van een fietser, de rode bessen onder een struik of het blauw van een voetgangersbord. De plaats van al deze elementen op het doek wordt soms bepaald door het principe van een plattegrond een andere keer is het als een opsomming of een reis. De verhoudingen staan niet vast, er lopen allerlei gezichtspunten door elkaar, alles wordt naar verschillende kanten omgeklapt en de meeste stukken blijven ongezien, dus leeg. Het schilderij of de tekening wordt een nieuwe werkelijkheid.
(…) Het werk van Hanneke Saaltink maakt indruk. Saaltink gaat uit van de waarneembare werkelijkheid. In haar subtiel geschilderde werken is die echter slechts met moeite terug te vinden. Pas na het lezen van de titel ‘Blauw bad’ herken je in wat eerst een volkomen abstract schilderij leek, iets van een badkamer. Maar ook zonder verklarende titels zijn het boeiende schilderijen waar je niet snel op uitgekeken bent. Zo zijn er twee titelloze werken waarin ijle figuratieve elementen aan te wijzen zijn (een blad van een boom of plant en contouren van een huis). In het ene werk overheersen blauw en groen; het heeft een aangenaam melancholieke sfeer. het andere is juist warm van kleur, met veel rood en geel.
Hanneke Saaltink vindt de motieven voor haar dromerige schilderijen wanneer ze buiten rondloopt of gewoon wat om zich heen kijkt en haar handen ‘automatisch’ tekenen wat ze waarneemt. Het fascinerende van haar schilderijen is dat ze geworteld zijn in de banale werkelijkheid maar er tegelijkertijd glorieus aan ontstijgen. (Sietse Postma)