Soms kabbelt het leven voort. De dagen rijgen zich een beetje slaperig aaneen. Saai misschien. Maar op momenten dat alles in een stroomversnelling raakt kun je zomaar ineens terugverlangen naar de rust en voorspelbaarheid van die saaie, eenvormige dagen. Vooral als er zoveel in beweging komt dat je je schrap moet zetten om niet vermorzeld te worden door alle rondvliegende brokstukken. Alle houvast is verdwenen. Alles in de wereld lijkt net even verschoven te zijn. Niets gaat meer vanzelf.
De afgelopen tijd leek een beetje op zo’n langzaam opkomende, ontwrichtende aardverschuiving. Het begon eigenlijk al twee jaar geleden toen wij van heel dichtbij meemaakten hoe ontwrichtend huiselijk geweld kan zijn. Ondertussen besloot ik, onbevangen en stoer, te gaan promoveren aan de universiteit van Groningen en vond ik in één moeite door ook een nieuwe baan die beter bij mijn promotieonderzoek zou passen. Terwijl tegelijkertijd, zonder dat iemand het wist, een ‘gemuteerd gen’ zorgde voor tikkende tijdbommetjes in ons gezin en de familie van mijn liefste lief.
Opgetogen, verdrietig en angstig
De gebeurtenissen buitelden over elkaar. Na lang aarzelen nam ik de beslissing om weg te gaan bij de school waar ik al bijna 18 jaar werkte. Ik was van plan in het avontuur van een nieuw Amsterdams kindcentrum te stappen. De laatste week voor de grote vakantie was er één van een zich voortdurend uitbreidend afscheid van mijn oude school. De allerlaatste dag reed ik in een limousine het schoolplein op. Nippend van de champagne zag ik de kinderen, met allemaal een zonnebloem in de ene hand en een ballon in de andere, verbaasd door het verduisterde, langgerekte limousine-raam naar binnen turen. Waar was ze nou, die juf? En wat een feest om daarna door een haag van kinderen, ouders en collega’s over de rode loper te zweven. Zelden voelde ik mij zo gewaardeerd.
Maar nog geen week later was ik aanwezig bij een heel ander afscheid; de vader van een kind uit mijn klas overleed geheel onverwachts. Het zijn twee gebeurtenissen die maar moeilijk samen in je hoofd passen. Ineens was ik me er ook pijnlijk van bewust dat ik niet langer deel uitmaakte van deze groep kinderen en ouders en collega’s. Zij moesten met elkaar verder met dit pijnlijke, verdrietige gemis. Ik ging verder op een heel andere plek.
Dwars door alles heen werd duidelijk dat mijn man, maatje en lief zo snel mogelijk een openhartoperatie zou moeten ondergaan. Zijn aorta kon ieder moment scheuren. Dat betekende angstig wachten op een steeds weer uitgestelde operatie. En juist toen die datum vaststond en wij dachten nog even samen te genieten van de zomer, belande mijn zusje in het ziekenhuis. Binnen twee dagen had zij een openhartoperatie ondergaan. Wij konden alvast oefenen en vingen samen met mijn 88 jarige moeder mijn twee neefjes op. Alsof er ergens een wrede regisseur was die ongeloofwaardige scenario’s voor ons leven bedacht.
Een aarzelende start
Zo wankelde ik mijn nieuwe werkplek binnen. Ik haalde mijn man als een net aangespoelde drenkeling uit het ziekenhuis. En de volgende dag ontmoette ik voor het eerst mijn nieuwe collega’s. Zonder me ook maar enigszins bemoeid te hebben met de inrichting van mijn klas of me te hebben verdiept in de kinderen van die klas. Dat bleek een groep 3 te zijn met een paar kinderen uit groep 2. Dus zondagavond boog ik mij zwetend over digitale handleidingen voor rekenen en taal.
Het prachtige nieuwe gebouw was nog niet klaar. Tot aan de herfstvakantie was het behelpen in een oud gebouw met noodlokalen. Het lerarentekort in de grote steden betekende dat ik samenwerkte met (fantastische!) onderwijsassistenten, PM-ers en ‘combinatiefunctionarissen’. Zij staan voor de klas omdat er geen leerkrachten te vinden zijn.
Inmiddels hebben wij onze intrek genomen in een prachtig nieuw gebouw. ‘Wij’ zijn een basisschool, een kinderdagverblijf, een voorschool, een BSO, drie nieuwkomers-klassen, twee Oekraïense klassen en een ‘gastatelier’ . Twee dagen in de week stap ik om half zeven op de fiets om daarna met de trein naar Amsterdam te gaan. Ik zoek onwennig mijn weg tussen het begeleiden van een kleine stamgroep 1/2 in ons ‘huis’ en het samenwerken met een ander groep 1/2 op de grotere leerpleinen. Aarzelend probeer ik uit hoe we de prachtige visie van de school vorm kunnen geven in de praktijk. Hoe overleggen we? Hoe brengen we structuur aan? Welke nieuwe gewoontes en rituelen ontstaan er? Alles is nieuw en onwennig.
Ondertussen zoek ik iedere dag weer de balans tussen herstellende geliefden thuis, mijn promotieonderzoek en mijn betrokkenheid bij de ontwikkeling van het nieuwe kindcentrum.
De pareltjes
Als alles om je heen in beweging komt, als niets meer lijkt te zijn zoals het altijd was, helpt het mij om te schrijven. Inzoomen op kleine momenten, zoeken naar de pareltjes in de overweldigende stroom van gebeurtenissen. Yussuf uit groep 3 die nog altijd als ik hem tegenkom begint te stralen van oor tot oor. ‘Weet je nog dat jij mij leerde splitsen met de boze heks? Ik kan het nu!” Naseem die zich ineens met een zucht laat ontvallen ‘ik hou van jou’. De kinderen die spelen en hun verhalen met mij delen. Hier misschien nog wel meer dan ergens anders. Mijn vrolijke, uitbundige Marokkaanse collega’s. Mijn mede bloggende leerkracht, die met haar groep 5/6 komt voorlezen bij onze kleuters.
Maar ook het huisje bij de molen van Cabauw waar we deze zomer toch nog een weekend waren. Aan vier kanten stroomde het weidse uitzicht naar binnen. Ademloos wilde je van het ene raam naar het andere lopen om het steeds veranderende licht te zien. Of de ochtend dat Jan geopereerd werd en ik wonderlijk geconcentreerd de laatste hand legde aan mijn eerste wetenschappelijk artikel. Tot het moment dat ik ineens wist; het is klaar en het is goed gegaan.
Website
Al die kleine en grotere observaties en reflecties kan ik goed kwijt in een blog. Maar juist nu, nu ik graag even met mijn laptop en een kop thee op de bank, orde bracht in de chaos, stortte mijn website in.
Wekenlang probeerde ik, tussen alle over elkaar duikelende gebeurtenissen door, mijn website weer online te krijgen. Totdat ik uiteindelijk toch maar besloot professionele hulp in te roepen. Vanaf dat moment begon ik weer iets op te bouwen. Ik scrolde langs oude content. Schrapte en voegde toe. Verplaatste foto’s en las ondertussen kleine stukjes van wat ik geschreven had. Alles werd net even anders geordend, alsof mijn wereld een fractie verschoven was. Dat was eerst nieuw en onwennig maar al snel voelde ik me weer als een vis in het water op mijn eigen site. Net zoals ik heel voorzichtig, met vallen en opstaan, weer thuis begin te raken in mijn leven.
En ook terwijl ik mijn website weer opbouwde kwam ik mooie verassingen tegen. Een filmpje dat ik jaren geleden postte is maar heel kort zichtbaar geweest. Door een andere instelling (en een feestelijke première 😉 ) is deze alsnog te zien.