Het eerste rondje hardlopen in het nieuw jaar. Mistig land, kaal, leeg, resten opgehoopt vuurwerk. Ik kom één wandelaar en één fietser tegen op het pad tussen de weilanden. Langzaam loop ik mij warm en richten mijn gedachten zich, langzaam komen de plannen. Alle verhalen van de kinderen in mijn klas; kleine gebeurtenissen, kinderen die groeien en zich ontwikkelen, die van alles meemaken, kinderen die met hun eigen karakter en al hun eerder opgedane ervaringen een plekje vinden in onze groep, in de school, in de wereld; ik zou het weer wat vaker op moeten schrijven. Korte afgeronde gebeurtenissen, kleine kind-portretjes. Niet meer dan 500 woorden en misschien wel iedere week. Ook als tegenwicht of misschien eerder een aanvulling op alle methodes, het doelgerichte werken en de leerlingvolgsystemen. Opdat we niet vergeten dat iedere plus of min die wij als leerkracht ergens invullen geworteld is in een gebeurtenis, in een ervaring van een kind dat de wereld wil leren kennen en wil begrijpen, dat ontdekkingen doet, relaties aangaat, vriendjes maakt, tekent, schildert en voortdurend dingen maakt, verhalen maakt en die uitspeelt. Ieder plus of min die wij invullen in een leerlingvolgsysteem, registreren wij vanuit ons eigen blikveld. Geen objectief feit dus! Terwijl dat vinkje zomaar een eigen leven kan gaan leiden in een systeem.
Ondertussen heb ik de weilanden al bijna weer achter mij gelaten en kom ik een collega tegen op de fiets. Mijn gedachten kristalliseren zich uit tot een heus ‘goed voornemen’. Op straat staan een vader en zoon vuurwerkresten in vuilniszakken te proppen, ik steek mijn duim omhoog. ‘Ja, anderen maken rotzooi en wij ruimen op, zo maken we de wereld weer een stukje mooier’ lachen ze. Ja, de wereld een stukje mooier maken. Dat gaan we doen!
…. dacht ik. Maar een ongebruikte, niet beheerde website stort langzaam in elkaar. En terwijl ik mijn blog wil posten doen steeds meer knoppen het niet meer, verschijnen er alarmerende foutmeldingen. De schrik verspreid zich als een snel opkomende koorts van mijn tenen naar mijn kruin, van mijn diep in mijn keel tot aan mijn vingertoppen. En na een week en veel chat-gesprekken, hulpvragen, het volgen van heel veel stappenplannen, slapeloze nachten en zenuwachtige acties verder doet bijna alles het weer. Bijna; alleen mijn homepage niet. Maar ik besluit dat nog maar even uit te stellen.
Dus hier gaat ‘ie dan ……. we zullen, ik zal, in het nieuwe jaar!